Sen benim içimdeki kırık aynasın,
parçalara bakınca kendimi değil,
seni görüyorum.
Sen — bir nehir, ben — kurak toprak;
sana dokunmadan yeşermek isteyen
susuz bir çölüm.
Biz, Tanrı’nın satır arasında unutulmuş
iki kelimeyiz,
ne okunuyoruz ne de siliniyoruz.
Bir gün belki,
Zaman kitabı yeniden yazıldığında,
biz de aynı cümlenin içinde
yeniden doğarız.
Kayıt Tarihi : 3.8.2025 21:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!