Bin Yıllık Ölüm Şiiri - Almira Bozkurtt

Bin yıllık ölüm

Avuçların açılınca, rüzgarla koşan bir kısrak artık her zerrem
Nereye karışır nereye akarım nerede kalır ahım bilmem
Saçlarımı dökerim omuzlarımdan, parmakların sıkar boğumlarını kanatır
Ben üstümde ince bir sızıyla kendimden geçer de bir daha dönmem
Bakışlarım kalkmaz bir daha göğe, bin yıllık yük altında kalır
Bu ne sancı ?
Bu ne derin bir kahır?
Bu ne paslı ve dikenli bir bahttır?

Bu nasıl tek kişilik bir savaş ?
Bu nasıl bir bakış ki, yok artık yeryüzüne inşirah!

Sırtımda gece bir tablo gibi asılı
Sen gelir her gün bir yıldızı karalarsın
Düştükçe düşerim, yüzün titrer gözlerimde
Bir çığlık kopar boşluktan, hiç mi kıvranır arşta yoksa var mı bilmem
Ne arar ne bulurum ne yorulur ne yok olurum
Ne yaşar ne durulurum ne de zamanda bir yerde dururum

Sığmaz yüreğim hiç bir dağ başına ne de bir yer altı sarnıcına
Evirir çevirir dururum gözlerimde asılı kalan hüznü
O buğu içinde bilsen neler gizli
Ne hapishaneler
Ne yetimevleri
Ne amacına uygun süslenmiş ibadethaneler

Bilmem kaç yıldır gün yüzü görmemiş putlar dirilir yerden
Kim bilir hangi eller dokundu yüzlerine
Kim bilir kimler terk etti onları, bir başkasına tapmak için
Sende diz çökmüş paslı bir metali parlatıyorsun
Yanaklarında yeni bir heyecanın kırmızılığı
Yeni yeni dualar konduruyorsun eriyen zamana
Kurumuş bir ağaç dalına astığın, soluk ve parçalanmış çaputlara hayat üflüyorsun
Tanrıyla aran bozulmuş demek, sahrada gönül mülkümü yıkıyorsun

Ne zaman düştü tüm putların ?
Ne zaman yaktın İbrahim’i de , cinnet kokuyorsun ?
Ne zaman saatin doldu ama sen hala yaşıyorsun ?

Avuçların diyordum , avuçlarında parçalandığımı hatırlıyorum
Sonra rüzgarla tanıştığımı hatta ve hatta yarıştığımı ,
En sonunda da ona karıştığımı ,
Gece diyorum gece , sırtımda asılı bir tablo gibi,
Renklerini alıp gidiyorsun ,
Saçlarım omzumdan dökülüyor ve bir daha çıkmıyor gün yüzüne ,
Hiç görmediğin yüzümde yakıyorsun ateşi
Ve hiç tutmadığın ellerime tutuşturuyorsun, o paltona astığın küskün laleyi
Yeşillere küsüyorum , sen inadına boynuna doluyorusun
Feraya yaslanıyorum soluklanmak için , geceleri kendine iple çekiyorsun
Bin yıldır yoldayım, bin yıldır hiç durmadan gidiyorsun

Avuçların diyorum , avuçlarında öldüğümü anımsıyorum
İnancımı tazelediğimi sonra kaybettiğimi de
Sonra İsmail gibi gökten indirildiğimi ,
Daha sonra hikayenin kahramanı olmadığımı ve kurban edildiğimi
Firavunum bir yerde
Bir yerde de zeliha, yanan bir kuyuda gibi bazen
Bazen Cebelitarık’ta ferahlayan bir dalga
Bazen Nil, yarılan asayla
Bazen de durmadan gözlerinden dökülen Süreyya
Ben ne isem de bin yıldır ölüyüm aslında