Binbir Gece Masalları Şiiri - Özlem Saba

Senin gözlerinde bilmem ben neydim
Oysa bende herkes gibiydim

Bütün şiirlerim acı üstüne
Mutluluğa dair hiçbir fikrim yok

Çıkıp da tapınak karanlıklarından
Yüreğinde aydınlanmaya gelmiştim

Bir Giz'im vardı yüreğimde sakladığım
Biraz da Zan'larım

Kapına gelmiştim sürüne sürüne
Çok kan kaybetmişti umutlarım

Biliyorum kapıların açıktı sonuna kadar
Fakat bilmiyorsun
Bu şehirdeki tek köle bendim

En son aşk
Yaşanmayan ilk aşk

Bir büyücü tutsak aldı tüm rüyalarımı
Sattı Tanrı'ya üç otuz paraya

Aşkı mitolojiden çalan o cesur bendim
Bu yüzden korkar insanlık her bakışımdan
Zamanın en uslanmaz Aşk düşkünü
Bir meczup

Ve sen çıka geldin en yorgun anımda
Azar azar çoğaldı, varlığın gönül boşluğumda
Talip oldum senden ve benden geriye ne kaldıysa

Bu dünya artık yaşanası değil
Hükmü çoktan bitti, yenildi

Ve zaman; akıp giden zaman
En zalim hilafını söyledi

Artık gövdeme ağır geliyor yürek
Kaç vuruşluk ömrü kaldı bilinmez
Ne olur reddetme bizi Tanrım
İnanmadım hiçbir zaman Eros’a

Erittim avuçlarımda, düştü Tanrısı

Sen dirildin
Biz dirildik

Dedim ya bu şehirdeki tek köle benim

Ağzımı açsam dolanır sarmaşıklar
Kuşlar uçar kalbi kırık dallarımdan
Karanlıklar yükselir feryat yükü
Sel basar mesut karınca yuvalarını

Ben ağzımı açsam taşa keser Medusa
Ve ben konuşsam
Solar begonviller

Sussam
Ben sussam can konuşsa
Selamlasa birbirini boynu bükük göçmen kuşlar
Sıcak ülkeler boyu coşkun nehirlere ulaşsa

Sen çözsen kalbimin kilitlerini
Bitse bu esaretlik

Ben kafesinden kurtulmuş can misali selamlasam Sema'yı
Saklansak gökyüzünün bir yerlerinde

Mutlu biten bin bir gece masallarının sonuna varsak
Anka gibi

Özlem SABA