Bilmem Şiiri - Lokman Gülbahçe

Sabahın ilk ışıkları odasına düşerken, o hâlâ yatağında hareketsiz yatıyordu. Ruhunu saran sıkışmışlık hissi, bedeniyle arasında görünmez bir duvar örmüştü. Derin bir nefes aldı, ama göğsü genişlemiyordu; sanki ruhu bedene dar geliyordu. “Sebeb nedir bilmem ama dardayım…” diye fısıldadı kendi kendine. Gerçekten de sebepsiz bir ağırlık vardı içinde. Dünya dönüyordu, insanlar gülüyor, konuşuyor, hayatına devam ediyordu. Ama o, o dönen çarkın dışında kalmıştı. Kederi sanki gem vurmuş, zulmetmişti gönlüne. Günler geçiyordu ama ne sevinç, ne neşe görebiliyordu. İnsanların sahte kahkahaları, şaklaban dünyası ona yabancıydı. Gülmek bir serap gibi uzaktan görünüyordu sadece; bir adım yaklaşınca kayboluyordu. İçindeki boşluk her gün biraz daha derinleşiyordu. Aşk, meşk… hiçbiri artık zamanını doldurmuyordu. Kederin zulmü, her anını keskin bir hançer gibi parçalıyor, nefes aldırmıyordu. Saatler, günler, yıllar… fark etmiyordu. Sanki sıra ona gelmişti ve vakit tamamlanmıştı. Bir akşamüstü, pencerenin önünde durdu. Rüzgar saçlarını dağıtırken, yüreği taşmak üzereydi. Ellerini göğe açtı: “Tez vakitte gelsin ölüm meleğim…” Çünkü biliyordu, artık lafzede bedene sığmaz olmuş yüreği. Yenilmez sandığı bilekleri bükülmüştü. Artık bitmişti; ruhu huzura kavuşmak istiyordu. Ve o gece sessizce, yıldızlara bakarak fısıldadı: “Sebeb nedir bilmem… ben tamamdayım.”