Bilmek Şiiri - Hilmi Haşal

dizlerimi radyatör peteğine dayamışım sayıklıyorum:

gerçekte dizlerim mi ısınan, yoksa beynimdeki kayma
sıcaklık algısı mı, zamanı bütünleyen; sormuyorum
dünya yanmak kavramı hakkında öğrenilecek şeylerse
demirdöküm peteğin dil(im) inden dersler almaya bağlı
eklemlerim o hazzı şimdi keşfediyormuşcasına mutlu
bu, dizlerime yettiği gibi, dizelerime de yeter tabi
bir de, metal denen nesnenin canlıya sunduğu anlam
bilmeyi gerektirmiyordu hiçbir şeyi... hiçbir şey bilmiyordum

bedenimin mutlu olması, beynimin ve yüreğimin de
mutluluğu algıladığı anlamına mı gelirdi -gelmezdi-
yoksa (s) ayrılığın umarsızlığını mı gösteriyordu ateş
ve yiten her an: yanılsama işte, sanrı... var'dayken bilmemek
ne güzel haklılık oluyormuş meğer, yok'ta uçan halı
ölümü bilmiyor bedenim henüz; görünürde hiçbir şey
yok, yararı yok yaslanmanın; kıvamınca yanıyor petek
belleğimde boşluk, yitmiş ömür şakaları; belki anlam
bilmemek, nedenini ve adresini yaklaşan sonsuzluğun...

gözlerimi radyatör peteğine dayamışım, uyukluyorum.