Bilenler Bilir Şiiri - Mehmet Aluç 2

Tecelli hasretse elden ne gelir
Hasret gönüldeyse gönüle hoş gelir
Hasret nazlı yâre her an götürür
Bunu bilenler bilir bilmeyenleri bitirir

Hasret lezzetle nazlı yâri aratır
Yalnız bıraksa da rüyalarda yar ile yatırır
Gece gündüz gelir diye yollara baktırır
Bunu bilenler bilir bilmeyenler aklını yitirir

Hasret içinde rahatlık olmazsa da yordurur
Karanlık yollar içinde aydınlığı hasret buldurur
Bunu bilmeyenlerin saçını başını yoldurur
Bunu bilenler bilir bilmeyenler kendini yitirir

Her karanlık yokluk değildir vardır bir hikmet
Karanlığı aydınlatmak için yürü bulursun Rahmet
Hele birde gönlünde aşkla varsa birazda hasret
Vuslat senindir cennet senindir edersin hayret
Bunu bilenler bilir bilmeyenler aşkını bitirir

Hasret düştüyse gönüle budur der hükmüm
Hakka döner yönün kendini bulur der bu benim yönüm
Hak saklamıştır beni sınamak için gösterir bir gün gelir gülüm
Bunu bilenler bilir bilmeyenler ömrünü bitirir

Kul Mehmet’im hasretinle var o kaşı karaya
Aç gönlünü bu yâri otur gönül denilen saraya
Gönülden sev bil aşkın kıymetini emeğin gitmesin havaya
Bunu bilenler bilir bilmeyenler sevdiceğini yitirir
Kul Mehmet