Bilemem Şiiri - Erkan Bozkurt

Bilemem, nasıl kaybolur ellerin
Ansızın gecenin bir yerinde.
Yitik sesler nasıl duyurur çığlıklarımı
Söylemek istediğim o kadar çok şey varken.
Sahte dünyada sözler varlığını yitirir
Her şeye rağmen tütsülenir ateşler
Söz delip geçmez taşlaşmış kalpleri
Çocuklarsa asla ölmemeli.
Her mevsimde çiçek olmalı ağaçlar
Baharlar coşkun bir deniz misali
Sevgi köprüleri kurulmalı kalplere
Umut, pırıltısı olmalı berrak ırmaklarımızın
Bu kadar kötülük varken suretlerde
Bilemem, nasıl uçar kuşlar bilemem
Ufkumuzu karanlığa boyarken ateşten gözler
Yerlere kasırgadan alevler düşer
Gökyüzündeyse hiç bilmediğim esameler
Bembeyaz kanatlarla sonsuza uçar
Gidenler mutlu, kalanlar umutlu
Bir kaygı biriktiriyorum içimde
Bütün yaşananlar zamanla unutulurken
Bilemem nasıl dolar mazinin kara sayfaları
Kirli yüzler küllerimizi savururken
Ne etsem ne söylesem
Merhem olmaz yaralara,onmaz
Acılar yaşanır, belki de unutulur
Yaralar iyileşse de izler hep yerinde kalır.