Bezirgan Başlarına Şiiri - Hulusi Fero

Sarıldık..
Sallandık suda ki yaprak misali; bir zaman.
Böyle kaç ananın başı düştü göğsüme..
Akıl edip soramadım kendime..
Ben şimdi hangi mezarlıktan başlasam; ziyarete..
Hangi Selvi’nin altına boşaltsam gözlerimin yükünü..
Ve, hangi yoldaşımın yanına bıraktım;
Kavgada giydiğim gömleğimi.
Sahi...
Hangi mezar taşında biledim; devrimci gençliğimi.
Biz ne armağanlar verdik bezirgan başlarına..
Çifte ilmekler yaptılar dayansın diye çelik bedene.
Yalanım varsa:faşist olayım.
Ağlayarak anlattı cellat olacak çingene..
Dedi ki
Ayağında prangalar, elleri kelepçeli...
Getirdiler içeri..
İnce uzun kara yağızın güzeli..
Baktı etrafına.
Gülümsedi..
Parladı ak anlı gibi; beyaz dişleri..
Sonra her zamanki gibi atıldı ileri..
Biz ne armağanlar verdik
Bezirgan başlarına
Açılsın diye özgürlük kapıları.
Olmadı.
Bir daha ki sefere kaldı....