Bez bebek Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Annemin Diktiği Bez Bebek”

Annem dikti onu.
Elinde hiçbir oyuncak yokken değil,
elinde zaman yokken yaptı.
Uykusuzluğun, yorgunluğun arasında
bir gece sessizce oturdu
ve bana bir düş dikti kumaştan.

Kumaş mı?
Eski bir entariden kesilmiş,
bembeyaz ama yıpranmış —
o bezin her kenarında
annemin gençliği vardı.

İki düğme buldu eski dikiş kutusundan.
Biri lacivert, biri siyah.
“Hangisi daha güzel?” demedim,
çünkü ikisi de annemin gözünden düşmüştü sanki.
Birini sağa, birini sola dikti —
benim hayata bakışım gibi:
biri umut, biri korku.

Saçlarını iplik iplik sardı,
düğümler attı, ördü,
elleri yorgundu ama her telinde
bana “iyi ki varsın” diyordu.

Sonra bana uzattı onu.
Hiç konuşmadan.
Sadece gözlerimin içine bakıp
sustu.

Ve ben o gün anladım:
Sevgi sesle değil, emekle söylenirdi.

Bebeği kucağıma aldım.
Bir şey demedim.
O da bir şey demedi.
Ama o geceden sonra
her uyandığımda annemin elleriyle uyanmış gibi hissettim.

Bez bebeğimi hiç yanımdan ayırmadım.
Onu hastalanınca battaniyeye sardım,
mutlu olunca saçını taradım,
üzülünce dertleştim.
O konuşmadı,
ama annemin sesiyle susuyordu.

Yıllar geçti.
Annemin elleri buruştu,
saçına beyazlar düştü.
Ben büyüdüm,
ama bir şey değişmedi:
O bez bebek hâlâ yatağımın kenarında.
Belki artık sarılmıyorum eskisi gibi,
ama bil ki:

O hâlâ annemin yokluktan kurduğu varlık gibi duruyor orada.
Ve ben,
her sabah göz göze geldiğimizde
şunu duyuyorum içimden:
“Kızım, elimden geleni yaptım.