Beyaz ve ihtiras Şiiri - Murat Şair Yazar

İlk bakışta başlamadı biz,
bir sessizliğin kıyısında
göz göze geldik
Zaman durdu,
rüzgâr sustu
Bir şey oldu işte
Adı konmayan,
ama iliklerime işleyen bir şey
Sen oradaydın,
ben buradaydım
ve aramızda
bir beyaz sessizlik kıvılcım gibi yanıp sönüyordu.

Konuşmadık,
çünkü kelimeler
senin bakışında fazlaydı
Tenin bir dile dökülse,
şiir susar,
gökyüzü utanırdı.
Ben, o anda anladım
Bazı aşklar kelimeyle değil,
nefesle başlar

Sonra ellerin uzandı
yavaşça,
çekinmeden,
ama hükmeder gibi
Dokunduğunda titremedim,
çünkü o an
ben artık bir ten değil,
senin içine doğduğun
beyaz bir haritaydım

Geceler geldi
Bir değil,
onlarca gece
Her biri başka bir kıyametti.
İçimizde bastıramadığımız
kırmızı bir tufan vardı
Ama dışımızdan baktığında
her şey beyazdı
yorgan, duvar,
senin göğsün,
benim boynum
Ne çok yanabilirmiş insan
karlar içinde

Aşk mıydı bu?
Belki
Ama sadece aşk değildi.
Bu bir geçişti
bedenden ruha,
dokunuştan iz’e,
bir geceden sonsuzluğa.

Sen bana
sadece bir sevgili olmadın,
bir düşman da
Bir savaşsın sen içimde,
kazanmak istemediğim
Bir zehirin ta kendisi,
ama içtikçe
daha çok yaşamak istedim

İçimde gezindiğin her gece
biraz daha unuttum kim olduğumu.
Çünkü seninle olmak
bir benlik yıkımıydı,
tatlı bir yok oluş
Sen beni silerken
ben seni ezberliyordum:
dudak kıvrımlarını,
omzunun gölgesini,
sustuğun yerleri

Ve sonra sabahlar
O soğuk, keskin,
acımasız sabahlar
Tenimde senin kokun,
kalbimde yokluğun
Sen gitmiş olsan da
içimde hâlâ yürüyordun
Ayak izlerin
beyaz bir ihtiras gibi
yakıyordu ruhumu

Sana her gelişimde
biraz daha eksildim
ama sen her seferinde
beni tamamladın
Çünkü aşk,
eksilmeyle çoğalmaktır bazen
Ve sen,
bütün eksiklerimin cevabısın
Bir yangınsın
Ama beyaz...

Yazar Murat şair ✍🏻