Beyaz Umutların Mekanı Şiiri - Veysel Sari

Sabahın ilk ışıkları camlara vuruyor,
Hafif bir telaşla sessizlik sona eriyor.
Beyaz önlükler giyiliyor, mesai şimdi başlıyor,
Umutla karışık bir kaygı her bir kalbi sarıyor.

Koridorlarda yorgun ayak sesleri yankılanıyor,
Hasta yüzlerde bekleyiş, umudun soluk bir nefesi hissediliyor.
Yanık ünitelerinde acıyla kavrulmuş tenler var,
Duman kokusu sinmiş, dinmeyen derin dertler yakıyor.

Her feryat bir çığlık, her nefes bir imtihan gibi,
Hayatla ölüm çizgisinde umutsuz bir yakarış duyuluyor.
Gözlerde biriken yaşlar, çaresizliğin derin bir kuyusu sanki,
Şifa bekleyen kalplerin dinmeyen umudu sürüyor.

Ambulans sesleriyle art arda trafik kazaları geliyor,
Kırık dökük bedenler, acıyla inleyen canlar getiriliyor.
Yoğun bakım kapısında tedirgin bir bekleyiş hüküm sürüyor,
Bir haber umuduyla geçen her saniye bir ateş gibi yakıyor.

Dualar sessizce yükseliyor, dudaklardan dökülüyor,
Hayatın kırılganlığı burada uzaktan bile görünüyor.
Morgların soğuk yüzü, hüzün dolu bir mekan,
Kaybedilen canların bıraktığı derin bir keder hissediliyor.

Yoğunluğun karabasanı, bitmeyen bir koşuşturma yaşanıyor,
Her köşe başında bir hüzün, bir umut arayışı göze çarpıyor.
Yorgun bakışlar arasında çare arayan eller görülüyor,
Bu kalabalıkta hissedilen yalnızlık, ruhlara sinen bir keder bırakıyor.

Ama bir de o sıcak ilgi var, o şefkat dolu bakış hissediliyor,
Hastanın elini tutan, umut fısıldayan bir ses duyuluyor.
Bazen bir gülümseme her acıyı dindiriyor,
Bir teselli sözü kalpte umut yeşertiyor.

İnsanlığın en güzel yanı, bu zorlu savaşta beliriyor,
Hastanenin duvarları arasında sevgiyle yeşeriyor.
Bu uzun ve yorucu maratonda her can çok değerli,
Umutla, sabırla, sevgiyle sunulan her çaba kıymetli.

Beyaz koridorların hüznü bazen umuda dönüşüyor,
İnsanlık burada yeniden sevgiyle canlanıyor.
Şifa bulan her hasta, aslında bir zaferdir,
Hastaneler en sonunda umudun limanı oluyor.