Beyaz Düşler Şiiri - Poyraz Can

Sen;
Karanlıkların gölgelediği şehirlerin içinde, lekesiz bir sayfaydın.
Bir yaralı kalbin üstüne örtülmüş tül gibi, dokunsam inciteceğimden korktuğum bir sesti varlığın.
Ellerime düşmeyen kar tanelerinin masumiyetiydin.
İçimdeki bütün kirli ırmakların aktığı yerde sen, saf bir kaynak gibi çıkıvermiştin karşıma.

Sana baktığımda içimdeki taş odalara güneş doğardı.
Dilim konuşmak ister, ama her hece boğazımda düğümlenirdi.
Sözcüklerim utancın kıyısında susardı.
O suskunlukta yalnızlığımı değil, bütün çağların yükünü taşıdığımı hissederdim.
Seninle yan yana durmak, bir uçurum kenarında dengede kalmak gibiydi; korkutucu, büyüleyici, tarifsiz.

Sen sevince, gökyüzü kendi maviliğini bana ödünç verirdi.
İçimdeki yıkık evlerin pencereleri birden açılır, rüzgâr perdeleri umutla savururdu.
O an anladım ki sen, yaraların üstünü örten bir merhem değil; bizzat yarayı anlamlı kılan derinliktin.
Ama yine de korkardım… Çünkü böyle saf bir ışığı taşımak, Fırtınaların içine yürümek gibiydi.

Gözlerin ufkun en berrak yeriydi; ne kadar bakarsam bakayım orada kayboluyordum.
Ellerinin düşlediğim sıcaklığını hiç tutamasam da, varlığını avuçlarımda hissederdim.
Sen konuştuğunda, kelimelerin birer kuş gibi çıkıp göğsüme konardı.
Her harfi taşırdım avuçlarımda, ama bir türlü seni anlatamazdım.
Konuşmak, yaşamaktan ağırdı; her kelime yarıda kalıyor, her cümle nefessiz kalıyordu.

Ellerini tuttuğumda, içimdeki çocuklar çığlık atardı.
Her biri küçük bir yıldız gibi parlayıp kaybolur, ardından sessizlikte senin varlığının sıcaklığını hissederdim.
Seninle her dokunuşum, bir yıkım ve yeniden doğuş gibi; bir fırtınadan sonra açan güneş gibi.
Senin giydiğin beyazlar, karanlık bir gökyüzüne düşen ilk kar taneleri gibi; hem masum, hem yakıcı hem serinletici.
O beyazın içinde kaybolur, varlığını kaybetmekten korkardım; ama her kayboluş bir kez daha sevmemi sağlardı.

Gözlerini kapattığında, bütün şehir susar, rüzgâr durmuş gibi olurdu.
Poyraz yeli sanki senin nefesini beklerdi. Ve ben, sadece izlerdim; ellerim boş, kalbim dolu.
Uğur böcekleri omzuna konar, yıldızlar saçlarına düşerdi; hepsi senin etrafında dönüp dururdu.
Ben o anlarda, zamanın kendisiyle yarıştığını hissederdim.
Bütün hikâyeler yarım kalmış gibi, bütün masallar eksik; sadece seninle tamamlanmış gibi.
Bir gün bütün çiçekler solacak, bütün şehirler harap olacak, bütün hikâyeler unutulacak…
Ama senin bende bıraktığın beyazlık, zamanın bile silemeyeceği tek iz olarak kalacak.

06.10.2025 / Poyraz Can