Betonun Gölgesinde Mersin

Bir zamanlar portakal kokardı rüzgâr,
Limon çiçekleriyle uyanırdı sabah.
Şimdi o bahçelerden eser mi var?
Her köşe beton, her sokak biraz ah..

Deniz hâlâ mavi, ama kıyılar dar,
Gölgesiz kaldı çocuklar, kuşlar…
Toros yamaçları yine başlı başına güzel,
Ama ovada yok artık eski masallar.

Bir avuç yeşil ararken gözlerim,
Koca binalar dikilmiş her yere.
Ne nar kaldı dallarda, ne zeytin,
Güzellik susmuş, kalabalık derin.

Ama yine de seviyorum seni Mersin,
Kızgın asfaltında bile bir şey var.
Belki bir anı, belki bir çocukluk izi…
Betona inat, içimde hep bahar.

(E.F.)