Beton üstünde yatar, kesilen Onbeş kavak!
Onlar için yaşamak; son çâre; eşkin atmak.
Dil anlatamaz ancak, gayretli hayatları,
Sakın sanman dilsizler, biri anlar O’nları...
Düzgünce kesiverdi, İki ucdan, testere,
İndiler dikildiği, kendine gölgeliğe,
canı yandı, uzandı, yine kesmedi ümit,
Kalbi, dosdoğru görüp; sevgi ile bağlandı...
Bir beton yolda yatar, yan-yana Onbeş parça,
‘Biz, ölmedik’ diyorlar... Dilleri: Param-parça!
İntihar’ düşünenler; bizleri örnek alsın,
Bizler hayata bağlı, bakar körler! Utansın! ..
Bu hâlimize rağmen, pekdeğer yaşamaya,
Biraz geçmişi düşün, hayat; gerekli, sana.
Her hâline râzı gel, verilene isyan: Ne? ! .
Sakın yokluğa kanma, belki de sağ: Cebinde!
Açıklama:
KTÜ Orman Fakültesi, binâsı yanında kesilmiş yatan 15 adet kavak ağacı kütüklerinin tamâmında, yemyeşil eşkinler ve yapraklar açmış olduğunu gördüm...
Gazete haberlerinde; İnsanların (Özellikle, genç kızlarımız) intihar ettiklerini hatırlayarak, bu manzaranın görülmesi gereken bir ibret olduğunu, hayattan ümîdini kesenlere çok iyi örnek olacağını düşünerek, bu şiirime konu ettim.İntiharı düşünenlere Son sözüm:Engelli bir insanla dostluk kurun. O'nlarla, yaşama sevincini, yeniden keşfedin.
Kayıt Tarihi : 7.4.2006 19:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!