Beşinci Mevsim Şiiri - Hamit Şairoğlu

Ben;

Erguvan ağaçlarındaki son çiçek.
Güzel bir kızın gönlünde açan,
Kırmızı gül.

İçli bir delikanlının hayalindeki
Son arzu...

Ve...

Ben, duymak istediğiniz,

Son mısrayım.

Ben;

Acı bir duman gibi,
Nefesinizde,
Buruk bir şarap gibiyim,
Testinizde.

Ben;

Mutlu bir gecenin sabahında,
En güzel rüya;
Mutsuz bir günün akşamında,
Daldığınız hülyayım.

Ben;

En içli ve yanık türkü,
Terkedilmiş sahillerdeki yankı,
Nisan akşamlarındaki burukluk,
Ağaç gövdelerinde unutulakalmış,
İki çizgi - Bir ok.

Park kanepelerinde uyuklayan,
Özlemim.

Ben;

Cebinizde taşınan,
Birkaç tel saç,
Örselenmiş fotoğraflarda,
Gülümseyen bir yüz;
Ben en körpe,
Ben en güzel anıyım.

Ben;

Çoban kavalındaki nağme,
Bülbül sesindeki içlem,
Gül tomurcuğundaki,
Duru kızıllığım ben.

Ben;

Yazarı bilinmeyen,
Asırlardır dilden dile okunup,
Hiç eskimeyen,
En eski,
Ve en güzel kitabım.

Öyle ki;

Kötü ellerde örselenip,
Gernef misali dokunan,
Adem'den Havva'ya fısıltıyla okunan,
Gönüllerinize atılan ağım ben.

Ben;

Kader ipliğinde kalan,
Son düğüm,
Dargın gönüller arasında,
Henüz kopmamış olan,
Son bağım.

Bazan kirli bir masaya,
Adım yazılır.
Mısra,

Mısra.
Dilek taşlarına;
Anılarım kazılır,
Satır,
Satır.

Bazan,
Bir gözün başında,
Bazan,
Duru bir suyun akışında,
Bulursunuz beni.

Ben;

Yıkık balkon altında çalınan,
Son serenat,
Başbaşa kaldığınız zamanki
Fısıltı;
Yalnız biten gecelerdeki
İniltiyim.

Ben;

Mevsimlerin en güzeliyim.

Beşinci mevsim derler adıma;
Orada güller açar,
Hiç solmıyan.

Orada bülbüller öter,
Hiç susmıyan.

O mevsimde,
Yoktur,
Ne acı,
Ne keder,
Bir güncük de olsa;

Orada yaşamanın mutluluğu yeter.

Ben;
Sizin içinizdeki,
Bitmiyen senfoni.

Ben;
Senin gönlündeki,
Burukluk.

Ben;
Onun dünyasındaki,
Ölümsüzlük.

Ben;
Hayat zincirinde kalan,
Son halka.

Ben en güzel yaşantı,
Ben;
Aşkım, AŞK.