Üşüyorum sevgili...
Bir ürperti sarmış ruhumu.
Ve sebepsiz bir karmaşanın ellerine esir düşmüş yüreğim.
Gözlerimden düşen her damlada,
izi kalmış hatıraların.
Ellerim göz yaşlarımı gizleyemiyor artık...
Duyuyorum...
Birileri can çekişiyor!
Yine bir yenilgi var sanırım yüreğinde..
Yine birine derin özlemler besliyor.
Ve yine çaresiz...
Pişmanlık nasıl bir şeydir bilir misiniz?
Hata denen o illeti bir kere elinize sürdükten sonra
içinizi kora çeviren o alev parçasını hissettiniz mi hiç?
Hem öyle bardak kırmak ya da
anahtarı evde unutmak gibi bir hata değil bu.
Verdiği huzursuzluğu omuzlarınızın taşıyamayacağı
Yağmur düşmüş bu gece de yanaklarına sevgili.
Sanki rüyalarında rastlamışşın bana yine,
bir hüzün oturmuş yüreğine.
Belki de sesimi getirdi rüzgar sana
vekan donduran bir ayrılık sızısı doluştu damarlarına hemen ardından.
Haklısın...
Sahi neydi sevmek?
Hangi yüzyılın kandırılmış çocuklarının yüküydü
ya da hangi çalgıcının notasıydı melodinin ahengi?
Kimin kalemi yazmıştı ilk kelimeyi, arsızca ve üşenmeden?
Kim getirebilmişti acı denen illetin dumanını onunla bir?
Sevmek güzel şey diyen adamın ızdırabı,
Kur masayı kahya!
Böyle mehtaba iki tek atmazsan,
vururlar adamı bu çağda.
Hele birde seher vakti bırakmışsa ellerini
bilmem neyin kızı, durma diz şişeleri
ard ardına
Saçlarını tara artık küçük kız. Boşuna bekleme, dokunmayacak kahküllerine elleri. At arkaya omuzlarını dik dur. Kaydeden sen değilsin.
Söndür artık ışıkları küçük kız. Boşuna gözleme kapıyı, örtmeye gelmeyecek üzerini. Kapat gözlerini dünyaya. Kaybeden sen değilsin.
Bitir artık o kitabı küçük kız. Kucağında durmasın öyle her gece. Çevirmeyecek çünkü sayfaları senin için ve dökülmeyecek kelimeler dudaklarından heyecanına ortak ola ola. Kaybeden sen değilsin.
Bırak artık umut etmeyi küçük kız. Varlığından emin olduklarına sarıl. Çünkü seni yokluğuyla taçlandıran adam, asla kavramayacak bedenini sevgiyle. Sil gözlerini yarınları düşle.
Büyü artık küçük kız.Babasını bir kere kaybediyor insan. Kimi toprağı yorgan bilerek, kimi alemi düşman bilerek. Kaybeden sen değilsin....
Semalar sessiz...
Dalgalar pes etmiş, küsmüş kumsallara.
Fenerler sönmüş, vapurlar kaybolmuş ufukta...
Göç etmiş martılar karanlığa.
Ne ayak sesleri kalmış iskelede
ne de sevda yüklü gemiler uğrar olmuş limanlara.
Bitmişti...,
Halbuki sonsuz zannetmişti yürekteki ateşi.
Hiç ıslanmayacaktı yanaklar ve kanamayacaktı
tekrar tekrar yaralar.
Söz vermişti...
Ayrılığı tatmayacaklardı ömür boyu
Üşüdü elleri kadının. Parmak uçlarından damlayan soğuğun alevi parladı adamın yüreğinde. Saniyeler aldı tutuşması dizlerinin. Çığlıktan bir ordu gömüldü ciğerlerine. Bastırdı duvarların hırçın uğultusunu. Duymadı kadın, duyamadı belki de....
Yeminli bir gidişti bu sanki. Bir vazgeçişti varlık olmaktan. Bilmem kaç gecelik yalnızlıklar çıkardı ceplerinden, usulca sıkıştırdı adamın ceplerine. Konuşmadı kadın, konuşamadı belki de....
Saatin kaç olduğuna aldırmadan çöktü karanlık. Güneşi kovdu adamın omuzlarından. Yerleşiverdi ömrüne, çaldı gökkuşağını yağmurun ardından. Karışmadı kadın, karışamadı belki de....
Bu defa yolunu değiştiren ayaklar, adama ait değildi. Bu defa vazgeçilendi. Umudu ezilen, nefes ala ala ölendi.
Sonu görünmeyen bir yolda, özlerken tükenendi. Görmedi kadın, göremedi belki de....
Kalmaktan korkan bir adamın omuzlarını çivilediler hayata. Istesede kıpırdayamazdı, iğne atsan yere düşmeyecek yalnızlıklar arasında. Kapattı gözlerini güzel olan her şeye. Üşüdü kadınla birlikte. Yanmadı bir daha kadın, yanamadı belki de....
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!