Berfin Ve Berfinlerin Kaderi

//Tüm doğulu kız kardeşlerime//
/çocukça/

doğduğunda gözünü
toprak dama yağan yağmurun
damdan sızan damlaları arasında açtı
yanında annesi umutla
ebe kadınsa acıyla bakıyordu
o ise doğduğu andan itibaren ağlıyordu
gün geçtikçe ağlğyordu
artık yağmur yoktu ve kar yağıyordu
babası altıncı kızdan sonra
oğlan umuduyla doğan
bu kız çocuğuna; karla beraber
ve kaderine sitemle
BERFİN adını koyuyordu

berfincik büyüyordu
gözleri ışıl ışıl yanıyordu
haşarımı haşarıydı
bir okadar tatlıydı
günlerden bir gün
ağlıyordu bir yatakta
gözyaşları süzgün
annesi üzgündü
hastaydı berfincik
hastalığı çicek
sanki hiç geçmeyecek
eeee bu koz ne zaman doktora gidecek
doktor yokki gidecek
artık berfincik koca karı ilacıyla iyiyleşirse
iyileşecek

iyileşti....
ve büyüdü berfincik
okul çağý gelmişti artık
çobanlık yapmayacaktı artık
sınıfa girince
yeni bir dünyaya girdi kendince
kuzucukları ağý la sığdırmaya çalıştığı gibi
kalabalıktı
sanki bir çocuk mahşeriydi
ama yinede seviyordu sınıfını
söz hakkı vardı en azý ndan
adam yerine konuyordu
bundan gelen azimle okulunu seviyordu
evindeyse çalışmaya çalışıyordu
beş yıl öylece geçti
ortayı okumak isterken
bunun için hergece dua ederken
babsı red etti
okul onun için bitti derken
sekiz yıl zorunlu dendi
bu onun kabul olan tek dileğiydi

orta okulda sınıf birincisiydi
ögretmenin gözdesiydi
ama yıllar yine geçiyordu
berfin daha okumak
televizyonda gördüğü yerleri gezmek
insanlar tanımak
başarılı bir iş kadını olmak istiyordu
neden olmasındı
niye olmasındı
işte bunları orta üç ün sonunda anladı
ona babasından gelen red cevabı
karıştırdı hesapları
söndü hayalleri
bitti....
buraya kadarmý þ berfinin ümitleri

okuldan iki sene sonra
dayandı kapıya isteyenleri
oda ablaları gibi gidiyordu
ama istemiyordu.....
isteyenleri....
dinlemiyordu....
babsı dinlemiyordu
gidiyordu Berfin
berfin evleniyordu
hani neredeydi prensi
hani beyaz at

ve kader ŞAH diyordu
berfin MAT......