Benlik Tiyatrosu II.

-Yara kan kusarken-

Sanıyordum ki sensin yarası gövdesinden büyük olan
Senin kapında avuçsuz kalmış falcılar
Afrası tafrası olmayan yağmurlar vardı ve
Saçlarını avuçlarında toplardın kısacık
Ne güzel uzanıp bakardın
Ortaçağımın ortasında aydınlık ateşler yakardın

Tavında dövülen iki demir mızrak, iki yalım kılıçtık
Birbirimizi harcamak için yaratılmıştık.

Vizite ücreti ödemeden çarşafsız uykulara
Akın eden kara süvarime de söz geçirdim ki
Gılgameş’in trampeti kadar hünerli
Ahfeş'in keçisi kadar uysalım artık ey tanrım!

Yaktım biletlerimi, son sigaramı da içtim
Pencerelere çarpan yarasalara
Ve ölü köpeklere gülümseyerek
Yürüyeceğim yüreğimin astarını eskiterek
Sen bardakta soğuyan çay, şişe de kalan son
Şarap damlası unutulan, failin benim
Benim seni kendimden mahrum bırakan
Bıraktığım yerde saraylar inşa ederler sana
Bütün metallerle başı dertte olandın sen
Altın ve gümüş hariç!
Göbek çukuruna ihtişamın gölgesi düşünce
Başını yastığına gömme, saçların dökülmesin

Vardığı her yer öncekinden daha aydınlıktır
En dipten en zirveye çıkanlar için
Kanatlarımı avucumda kıra kıra çıkıyorum,
Yükseliyorum düşüşümü kimseler görmeyecek!
Putları takdir ediyorum ve değerlerini aptalların
Ettiğim her küfrü susup zımnen kabul ettiler ki
Sarayın duvarına tüküren bir köylünün
Namuslu hormonlarıyla açıyor memlekette çiçekler.

Ucuz görüyorum eskizlerini, acemi hayalperest
Herkesin içinde bana en çok benzeyendin sen.