Benimle Kal Gitme Deseydin

Alemin tamahı sevda
Fütuhatın kahramanı asıl sensin,
Beni önce hırpaladın,
Sonra sordum ipsiz, urgansız,
Ben Şiraz lehçesiyle aşktır diyerek,

Orada bilmediğim yerde,
Belki kederde, palamarın sarıldığı yerde,
Sarmasın ibrişimden iplerle indim, inerek,,
Artık gönlüm istemiyor, diyemiyorum,
Bu konuşmamı söylediğim gün ,
çaltı dikenlerine dost olmak isterim,
Hayatım o gün en güzel günüm olacak,
Neden istedim diyorsun? Bu sevgiden yığını,
Benmi kümülüs ettim engin gönlüme?
Kendi başıma,kumlu çamurdan,
Benmi sardım dağlara kule yaparak,
O zaman sen bütün gücünle bağırsaydın.
"Benimle kal, gitme" deseydin,Duysaydım bu feryadı,
Bir yaşam kavgasında böyle bir dıram,
Benim kaderimmiş deseydin,
Benden sana nidalarım;duygularım körelmiş deme,
Duyglarımın hepsinde sen varsın,
Giysilerimde kundura bağlarımda
Demet demet çiçek vazosunda el izlerin var,
Bir sevgiliye tamah ettik diye,
Hicabım ezikliğimi aleni davet ediyor,
Oysa bu kara sevda alemin tamah ettiği şey diye,.
Biliyorum geç kaldığımı,
Sonsuz dediğin o aşkın varya,
O şimdi yüreğimde indifaya hazır
Yanardağ gibi, sonsuz o bende,
Beni o sonsuza aşık ettiler müsterih ol,
Bir yerden avdet edecek diye bekliyeceksin,
Sonsuz bekleyiş elbette beyhude ama teseli,
Sen yaşamalısın çünkü o sonsuz bende,

Enver Ünver