Benim kalemin yazdığı Şiiri - Doğan Çeçen

Eğilmezdim kimsenin önünde,
Sert bir rüzgâr gibi dalardım sokaklara,
Beni yıkan olmadı bugüne dek
Ama sen gelince,
Küllerimden değil,
Paramparça kalbimden doğdum yeniden.

Ben ki her vedada dimdik yürüyen adam,
Senin yokluğunda sendeliyorum hâlâ.
Adım adım değil,
Gölge gölge çöküyor içime sensizlik.
Gecikmiş duyguların esiri oldum,
Zamanı yanlış yerde harcadım.

Durdum…
İlk kez kendime rağmen durdum.
Ne ileriye adım attım,
Ne geriye döndüm.
Senin olduğun yerde
Yönüm yok, yolum yok, aklım yok.
Bir tek senin eksikliğinin karanlığı
Benimle konuşuyor.

Korktum…
Çünkü sesini duysam bütün duvarlarım yıkılacaktı.
Aramadım seni,
Çünkü bilirdim
Sana “özledim” demek,
Kendime ihanet etmek olurdu.

Ama içimdeki yangını inkâr edemedim.
Bir zamanlar delikanlı olan yanım
Şimdi yorgun bir ihtiyar gibi titriyor.
Sevgilerim ziyan,
Yollarım kırık,
Sözlerim gömülü…
Ben içime anlattım bütün acıları,
Dünya duymasın diye değil,
Sen umursamazsın diye.

Öyle bir vurgundum ki sana,
Aşk değil,
Zincirli bir esaret gibiydi bendeki.
Kalbime seni kazıdım,
Ne kurşun silebildi izini,
Ne zaman aşındırabildi sızını.
Anahtarını denizlere attım
Dönüşsüzdü bu sevda,
Dönüşsüzdü benim sana bağlılığım.

Senin gözlerin var ya…
Bir ihanet kadar soğuk,
Bir buz dağının üstüne kurulmuş şehir gibi uzak,
Ama yine de
Yeryüzünde beni en çok sarsan tek şeydi.
Deprem dedikleri şey toprakta olur sanırdım
Meğer kalpte oluyormuş.

Ne ateş söndü bende,
Ne söz bitti…
Ben her darbede senden biraz daha yanarken
Sen sanki hiçbir şey olmamış gibi
Uzaklaştın benden.

Şeytan bazen kulağıma eğilip
“Yeter artık, bırak onu” dedi,
Ama ben bırakmayı öğrenemedim.
Ben seni sevmekten geri durmayı hiç beceremedim.
Cehenneme düşsem bile
Adım adım seni arardım orada da.

Hasretin pas tuttu içimde,
Geceler sensiz kabuk bağlamadı.
Gözlerin dokunsa çöle yağmur indirirdi
Ama bana dönmedi
Benim baharıma uğramadı.

İçimde biriken onca fırtınayı
Kimse bilmedi.
Ben ki herkese güçlü görünen adam,
Geceleri karanlığa diz çöktüm.
Sessiz çığlıklarla
Kırık umutlarımı topladım yerden.

Her sabah
“Unutacağım seni” diye uyandım,
Her gece
“Keşke yine karşıma çıksan” diye kapadım gözlerimi.
Bir fotoğrafın kaldı duvarda,
Gözlerine bakınca
Hem ölüyorum
Hem diriliyorum aynı anda.

Ben seni affettim,
Sen beni görmedin.
Ben seni bekledim,
Sen geri dönmedin.
Ben seni kalbimin zindanına mühürledim,
Sen hiç duymadın.

Ve en acısı ne biliyor musun?
İnsan ölmüyor…
Kalbi parçalanıyor,
Ama yine de
Bir sonraki darbeye yer açmak için
Tekrar atmaya devam ediyor.

Sen benim içimde açılmış
Benim şiirlerimde yazamayacağım kadar derin bir yarasın,
Dindarlığın dua edemeyeceği kadar ağır bir günah,
Aşıkların anlatamayacağı kadar büyük bir lanetsin.
Ama yine de
Ben seni bırakmadım.
Bırakamadım.

Bir gün
Ben bu dört duvarın arasında yok olursam
Haberi bile olmayacak belki kimsenin.
Ama bil ki
Bu kadar koca bir dünyada
Tek bir gerçek vardı:
Sen.

Ve ben…
Bütün gururumu, bütün öfkemi, bütün acımı
Tek bir cümlede topluyorum şimdi:

Ben gönlümü sana verdim.
Sen ise beni kendime bile bırakmadın.