Benim Hikayem Şiiri - Özlem Saba

Yaş 23, üniversiteyi yeni bitirmişim.

Bitirir bitirmez memuriyete atılmış, henüz kendimi dahi tanıyamadan, Dünyayı, bana zorla dayatılan hayatı, bilmediğim şehirlerde bilmediğim kültürleri tanımaya, anlamaya çalışırken, bunun yanı sıra kimliğime çakılmış bir yabancı ve kucağımda ona ait masum bir bebekle, yabancı olduğum bu hayata uyum çabası içindeydim.

Ve bunca şey olurken hayatımda, yaşım henüz 24 olabilmişti.

Güneydoğulu bir Aileye mensup olmanın ve geleneksel baskıların yarattığı, Kadını hiç eden kaderi ne kadar okursam okuyayım ben de kırmayı başaramamıştım.

Annemin kaderi buydu, benimki de bu olacak elbet deyip devam etmiştim yoluma.

İçimde kaybettiklerimi ve kazanmak istediğim tüm hakları artık kitaplara, şarkılara, şiirlere sorar olmuştum.

Sonra bir gün Karl Marx'ın bir sözüyle karşılaştım; "Eğer sevgi üretmiyorsa yüreğiniz, başarılı bir üretici değilsiniz"

Sahi ya, ne geliyorsa İnsanın başına hepsi sevgisizliktendi. Dünya savaşları, kapitalizm, sorunlu evlilikler, sorunlu çocuklar ve sorunlu topluluklar.

Sevgisizlikten yeterince nasibini almış toplulukların, kahramanlarını kendi yaratmış, canavarlaşmış bir düzene esir olması, içi sömürülmüş bireyler yaratması elbette kaçınılmazdı.

Her konuda tükenmiş, tüketilmiş bir toplumun ülke sınırları içerisinde olması gerekenin aksine Güneydoğuda batan güneşinin sadece dışa vuran herhangi bir yansımasından ibarettim ne yazık ki ben de.

Emeğinin nasıl ve kimler tarafından tüketildiğinin ayrımına varamamış insancıkların henüz bireysel kimliklerini kazanmadan üzerlerine bir eş ve altı nüfus edinmesi benim bugünkü kaderimi açıklamaya yeteceğini düşünüyorum.

Surların içinde başlayan hayat serüvenim, uçurumlarda biten çiçeklerinkinden hiç de farklı değildi.

Yüklendik yükümüzü sırtımıza hem Han hem Hancı hem de Yolcu olduk gelene geçene.

Sarhoşluğumuzu sunduk.

Eğer bir gün sizin de yolunuz düşerse yüreğime.
Gelene niye geldin, gidene neden gittin denmez bizde.

Sevgiyle kalın ve sevgiyle çoğalın lütfen.

Özlem SABA