Benim Gibi...! Şiiri - Mehmet Kalay

Kan kırmızısı gözlerle,
Koşuyorum sabah ayazında,
İlk kurbanını almış yeni yıl ve ilk günü.
Yüreğimin derinlerinde, tarifsiz bir acı.

Kalan son paramı,
Kan kırmızısı karanfillere bağışlıyorum.
Yağmurda ıslatıyorum, kendimi ve karanfilleri.
Belki biraz ayılırız diye.

Uzun ve sessiz koridorlar aydınlık şimdi.
Uyanan sabahın ilk misafiriyim.
Her bir odaya girişimde, ateş böceği misali oluyorlar.
Ölümü bekleyen buzdan bedenler, neşe içinde.

Hepsini tek tek öpüyorum,
Bazısı çocuk,
Bazısı genç,
Bazısı yaşlı,

Kimi,
Kimsesiz.
Benim gibi...!

01.01.2002 - İstanbul