Benim Adım Yalnızlık

Bu gece
bir çividir kalbimde ismin,
kanıyor her hecesiyle.
Ben seni bir halk gibi sevdim be kadın,
ömür boyu susayan bir nehir gibi
koştum ardından.
Sen geçtin.
Ben kaldım
bir uçurumun dudağında
ağlamayı unutan çocuk gibi…

Ben sana,
zincirlerinden başka kaybedecek hiçbir şeyim yokmuş gibi geldim.
Açtım içimi
dağlara yazılmış bir ağıt gibi
ve sen
bir başka korkunun eşiğinde
sustum sanıp
vazgeçtin…

Şimdi göğsümde bir paslı kurşun,
ellerim devrime kalkmaz artık.
Ne bir türkü tutar içimde
ne de bir şiir giydirir üstümü.
Sokak lambaları bile utangaç artık,
benim gibi
kırık,
suskun,
gölgeli…

İntihar değil bu,
bu bir hasretin nihayeti.
Bir halk şairi gibi
yitiyorum sessizce.
Belki bir intihar sesi duyarlar sabaha karşı
bir de adımı:
Yalnızlık…