Benim Adım Hüzün!... Şiiri - Döndü Dülger

Benim adım hüzün!
Biraz durgun biraz kederli,
Gözlerine acının karası sinmiş,
Sesinde kırık bir geçmiş gizli nefesim ben.
Bir yanı sessizlik, bir yanı bastırılmış bir çığlık,
Ne gidebilenim,
Ne de kaldığı yere ait hissedenim ben.

Benim adım imkansız!
Biraz sitemli biraz gizemli,
Bütün kapıları sürgülü bir adresim ben.
Hep ayakta duran bir kötürüm,
Bahara hasret Eylülün son demleriyim ben.
Kaderine boyun eğmiş bir saki,
Hayallerini maziye gömmüş biçareyim ben.

Benim adım sabır.
İçten içe sızlayan bir yaranın kabuğu,
Dağ gibi yükleri yorgan yapıp örtünenim ben.
Kimi zaman suyun en taşkın hali,
Kimi zaman sessizce süzülen kuru bir vahayım ben.

Ben!
Yazılmayı bekleyen bir şiir,
Görülmeyi bekleyen bir düşüm.
Akmadan duran bir damla gözyaşı,
Gecenin karanlığına bırakılan derin bir iç çekişim ben.
Sözleri unutulmuş bir şarkının bestesi,
Kuş uçmaz, kervan geçmez bir diyarım ben.
Ben!
Bir pencere kenarında ki buğu,
Mutlu son yazılmayan bir hikâye,
Çatlak duvarlara sığınmış tek bir dalım ben.
Adım hâlâ hüzün,
Rengi yaprak dökümü,
Soluğu puslu,
Ve kuzey kutbuyum ben...
Döndü Dülger