Beni Sev Şiiri - Doğan Çeçen

Beni sev,
Ama yalnızken değil sadece,
Kalabalıklar içindeyken de…
Adımı söylemeden,
Adımı hissederek bak gözlerime.

Beni sev,
Bir romanın ilk cümlesi gibi değil,
Son sayfasına dek tutkuyla okur gibi sev…
Her kelimesinde kendini bulan bir okur gibi,
Her satırda kendine ait bir sır bulan…

Beni sev,
Kırgın bir gökyüzünün altına birlikte yürüyelim.
Yağmurdan saklanma,
Islanalım birlikte,
Seninle ıslanan her şey güzelleşiyor çünkü.

Beni sev,
Bir şarkının nakaratı gibi tekrar etme duygularını,
Bir ezginin ilk kez söylenişi gibi
Tertemiz, içten, biraz da ürkek sev…

Beni sev,
Ama korkularımla birlikte…
Ruhumun karanlık köşelerinde saklanan
Çocukça tedirginliklere bile dokunarak…
Gözlerimin ardına sızan geçmişime
Şefkatle yaklaşarak.

Beni sev,
Susarak da sev,
Sesinle değil bazen sadece varlığınla…
Yanımda olduğunu bilmek yetiyor bana,
Bir kalbin bana ait atabildiğini duymak.

Beni sev,
Gecenin en derin saatlerinde
Uyuyamadığımda adını anacağım kişi ol,
Ve eğer rüyama gelirsen
Gitme, kal, sabaha kadar…

Beni sev,
Kırılmış aynalarımı toplarken kes elini,
Ama kaçma…
O acıyla ellerimi daha sıkı tut.
Çünkü aşk, bazen kanayan yerlerden büyür.

Beni sev,
Bir gülüşümde kaybolur gibi sev,
Ağladığımda ise
O gözyaşlarımı kalbine sığınak yapan biri gibi.

Beni sev,
Ne zaman değil, nasıl olduğumla ilgilen.
Gülüp geçtiklerimin ardına bak.
Orada seni bekleyen biri var;
Kırgın ama hâlâ umut dolu biri…

Beni sev,
Bir bahar dalı gibi değil,
Kışı da geçiren,
Dikenleriyle var olan bir çiçek gibi sev.

Beni sev…
Ama yarım kalma,
Yarısı eksik gelen her aşk
Kalbin bir köşesini karartır.
Ve ben,
Güneşli yanımı sadece sana açtım.

Beni sev,
Dünyaya inat,
Zamana meydan okurcasına…
Bir ömre yetecek kadar sev beni,
Bir ömrün yetmediği yerden yeniden başlar gibi…