Beni nerede düşürdün
hatırlıyor musun?
Hangi cümlenin sonuna bırakıldım sessizce,
hangi gecede unuttun ellerimi tutmayı?
Bir yol vardı gözlerinin içinden geçen,
ben hep o yolda yürüdüm…
ama sen,
bir dönemeçte indirdin beni,
haber vermeden.
Bir fotoğrafın arka planı gibiyim şimdi,
bulanık, silik,
kimin çektiği bile unutulmuş.
Ama ben,
hala net hatırlıyorum seni.
Beni nerede düşürdün?
Hangi düşte, hangi yalanda?
Ben hâlâ aynı mavide seni beklerken,
sen başka bir gökyüzüne
kanat açtın belki de.
Sustum…
çok sustum.
Her susuşumda biraz daha eksildi
adının yankısı içimde.
Ama kalbim,
hala sen diye atmaya çalışıyor
her çatlaktan sızan kırıklıkla.
Bir gün döner misin bilmem,
ama döndüğünde
beni bıraktığın gibi bulamayacaksın.
Çünkü insan,
sevdiğinden değil,
unutulduğu yerden kırılır.
S.GÖL
Kayıt Tarihi : 27.7.2025 10:09:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!