Benden Olur Bu Hüzün Şiiri - Salim Diyap

Ah, bu şehrin sözüm ona yaşayanları
Yükünüz ne kadar ağır öyle.
Hem kendiniz,
hem gidenler için yakıyorsunuz ağıtları.

Ah, bu şehrin sözüm ona yürüyenleri
Yolunuz ne uzak öyle.
Bir yerine iki kez atıyorsunuz adımları,
adım başı
topluyorsunuz ölüleri.

Ah, bu şehrin konuşanları
Kederinize yeni sözler bulmalı,
sizinle ağlamalı,
sizinle kanamalı.
Yoksa azar gidişinizle içimize
acısını damıtan bu boşluk.
Yoksa çürür
bu soğuyan bedenler,
bu çadırlar altında sabrını sınayan hüzün,
bu sessizlik,
bu karanlık,
ebedî ayrılık çağrısı,
bu yer sarsıntıları...

Ah, ben niye taşıyorum bu taşlar altında kanayan yüzleri?
Nereden tanıyorum bu kırık dökük bedenleri?
Yaşıyorum diye kendimi nasıl alayım sizden?
"Dayan" diyemezken dostuma,
dayanır da elinden bir şey gelmez diye korkmuşken...

Ah, gidenler,
vakitsiz gidenler...

Bir zerdali dalına uzanır gibi uzandı kefeninize elim,
öptüm beyazından ebedî ayrılığı!
İzlerken geçmiş zamanın içindeki gölgelerinizi,
unutulmayı bekleyen anılarınız
ölümden alacaklı bir hayatla
adım adım tabutlarınızın peşindeydi.

Ah, bu kırık camlar,
yıkık duvarlar,
nasıl da bendensiniz.
Bir an bırakıyorsunuz yakamı...
Gel, seni de tanıştırayım:
Filiz'in yeşil gözleriyle bakan
ölümün dinmez yarasıdır bu hüzün.

Ah, gidenler,
vakitsiz gidenler...