Ben seni seveceğim demiştim,
en güzel şekilde,
yani içimdeki tüm ışıkları sana yakarak…
Sakındım seni,
yüreğimi usulca avuçlarına bıraktım.
Ama olmadı…
Şimdi vedalaşmaya geldim.
Kalbimi susturup gidiyorum,
bir çığlık gibi sessiz,
bir dua gibi kırık…
Yarama tuz basacağım,
acıya alışmak gerek bazen.
Kendimi yok saydım sen yaşa diye,
ama sen, beni hiç görmedin.
Odun verdim —
kendi ateşimde yandım,
alttan aldım —
yerle bir oldum,
özgürlüğümü kıstım —
içimdeki kuşlar bile uçmayı unuttu.
Ve ne oldu?
Yaranamadım…
Sevdam bile sana varamadı.
Şimdi gidiyorum…
Ne sen kal, ne iz bırak,
Ben kendimi toplamaya gidiyorum,
Kendi adımı yeniden öğrenmeye,
Kendimi sevmeye…
İlk kez, sadece kendime sarılmaya gidiyorum.
Kayıt Tarihi : 27.5.2025 02:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.



Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!