Ben de Eylül Çocuğuyum Şiiri - Mustafa B ...

Ben de Eylül çocuğuyum, anam şahit!
Eylül ortalarında doğduğum vakit
Kaçıncı gün, hiç kalmamış belleklerde;
Belki on dördü, belki de on beşinde…
Ben bu yüzden yalnızım her yaş günümde!

Ben de Eylül çocuğuyum, Allah şahit!
Hazanı tam anlamadan geçmiş vakit.
Benim pek değişmez her günüm, her ayım;
Dört mevsim, on iki ay hep Eylüldeyim.
Ben bu yüzden hep hissettiğim yaştayım!

Ben Eylül çocuğuyum ağaçlar şahit!
Başıma yapraklar döktükleri vakit
Aylarca konfetiler yağdı üstüme
Ve yoruldum gülerken kendi kendime.
Ben bu yüzden pek gülümsemem çevreme!

Ben Eylül çocuğuyum, yıldızlar şahit!
Doğup evrene selam verdiğim vakit
Kollarımla açıldım yelken yerine
Eylül yelleriyle yaşam denizine.
Ben bu yüzden düşkünüm rüzgar sesine!

Ben Eylül çocuğuyum bulutlar şahit!
Yaylada şu vargitler açtığı vakit
Çimenlerde emekleyerek dolaştım
Ve Eylül yağmurları ile yıkandım.
Ben bu yüzden kirden uzak, hep saf kaldım!

Ben de Eylül çocuğuyum güneş şahit!
Üşümem dağlara kar düştüğü vakit!
Vargit çiçekleriyle erken tanıştım
Ve Eylül güneşiyle az ısınmadım.
Ben bu yüzden ne çok soğuk, ne sıcağım!

Ben de Eylül çocuğuyum kuşlar şahit!
Kuzey yelleri hep sert estiği vakit
Göçe direnen kuşlar ile yaşadım
Ve başaklar gibiyim hiç yıkılmadım.
Ben bu yüzden ne uysal, ne kavgacıyım!

Ben de Eylül çocuğuyum dağlar şahit!
Dağlarda güz gülleri açtığı vakit
Sessizce onları uzaktan izledim.
Dalından gül koparamam, ağrır kalbim.
Ben bu yüzden yalnızlığı fazla sevdim!

Ben Eylül çocuğuyum, söylerim bir de;
Gözümü açtığım Eylül günlerinde
Her sabah kuş sesleri ile uyandım
Ve seher yellerinin sırrına vardım.
Ben bu yüzden çok hassas, duygusal kaldım!

Ben Eylül çocuğuyum gerekmez şahit!
Eylül’de okula başladığım vakit
Her gün ant içtim: “Doğruyum çalışkanım...”
Ve yalana dolana kulak kapadım.
Ben bu yüzden arsızlardan uzak kaldım!

Pendik/06.09.2020