Bencillk ve kibirlilik Şiiri - Me Sakin

Kibirli mi, kibirli onlar…
Burunları hep göğe dönük,
Her şey benim dediğim olsun diye gezinirler;
Sanki yerle göğün çamurunu
Kendi elleriyle yoğurmuşlar gibi.

Hakkı bilmezler;
Haksızlık bir alışkanlık, bir gölge olmuş üzerlerine.
Başkalarının alın terine çökerler
Ve bunun hep böyle süreceğine inanırlar.
Kendi seslerinden başka nefes,
Kendi gölgelerinden başka insan tanımazlar.
Vicdan çoktan terk etmiş onları,
Gözleri kimseyi görmez,
Merhamet kapı dışarı edilmiştir.

Mal mülk toplarlar;
Yığarlar da yığarlar, yine de yemezler.
İnsanı, toprağın unuttuğu bir böcek kadar değersiz
Görmeye alışmıştır gözleri.

Havalarından geçilmez;
Sanki küçük dağları kendileri yaratmış gibi
Dillerinden düşmeyen o tek kelime: Ben.
Herkesi küçümser dururlar.

Oysa kader, bir anlık rüzgârdır;
Bir keser nefeslerini…
Ve hiç gelmemişçesine
Unutulup giderler.

Bilmezler mi ki sanki,
Her devran er ya da geç
Kendi sahibine döner…
Ve gelir o vakit:
Herkes, kendi gölgesine mahkûm olur.
mesakin-23/11/2025