Yalnız insana has, apaçık bir yalnızlık,
Tek başına ortaklık, kardeşine haksızlık…
Rab’bin hoşlanmadığı, eşyaya doyumsuzluk,
Maneviyat tanımaz, Rab’bine hoşnutsuzluk…
Hem çok şey kaybettiren, yürek üzücü bir şey,
Hem ruh yalnızlaştıran hem nefse hoş gelen şey…
(1999)
Mehmet Tevfik TemiztürkKayıt Tarihi : 25.3.2014 04:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!