Benan Şiiri - Derin Akkurt

Sözlerin ardında yatan manayı
sorgulamaktan yoruldum
Hanginiz gerçek
hanginiz oyuncusunuz?
Güneş hep mi kıyametin eşiğinde doğar?
Soruyorum
parmakla gösterilen insanlar nerede?
Bilemedin bir avuç
Bir elin beş parmağına sığar
Aynı dertten muzdarip
aynı ateşte yanıyoruz belki de

Sebebini bilmediğim bir bekleyiş
Rahlesinde yalan ve ihanet yan yana
Çogu zaman belirsizlikte düğüm
Bir kelime kayıp
diğer kelime hüzün
Kimi zaman kıvrımlı
kimi zaman keskin bir viraj

Bundandır gözüme uyku girmeyişi
İçimde kıpırdayan o tanımsız telaş bundandır
Kiriş oluyor gövdem
sabır hayatımın omurgası
Bunca izzet
bunca ikram boşuna mıydı?

Verimli iken kuruttunuz toprağı
Kar altında kalan buğday tanesi gibiyim
Nasılsın diye soranım olmadı
Bundandır bu diriliş çağrısı
ışığın kırıldığı ince çizgi bundandır

Göğe uzanırken sırtımda yükselen duvarlar
bir mumun titrek ışığında
tek başıma sırtlandım tüm yükü
Ve eylül
karanlıkta sadece bir durak
şefkatini esirgeyen ellerin bir de
Ne kadar koşsam o kadar uzak
Kuşkusuz gerçek samimiyette saklı
Düşen düşerken anlamaz
Kimsenin kullanmadığı bir alfabe

Ve eylül
yine günah çıkaran rahibeler gibi
yapraklarını döküyor bir bir
Daha fazla akı karasından ayırmadan
kaçmak mı
kalmak mı bilmiyorum
Toprak öyle ağır
öyle mağrur ki
koşmak mı
durmak mı bilmiyorum
Zaman hep bir adım önde
Kırık camlar kadar keskin ve köhne
Ne bakan ne de gören kalmıştır artık
Bundandır göğsümdeki ağrı
Kavgamın ortasında yırtılan gök bundandır
Durduğum an yok olacağımı biliyorum