Ben Yoksulluğumu Özlüyorum

BEN YOKSULLUĞUMU ÖZLÜYORUM

Umut ekmek arası bir düş.
Hayat verecek bir iksir gibi
seni düşünmek ve hissetmek.
Ve soluksuz bir rüya gibimsin gecemde.
Unutulmuş seslerimle bir köşede
bir esintiye teslim olurdu güzelliğin.
Yaranmaya geç kalmış sevgide
sıramı savardım sevmelerde,
sıramı savardım düş kurup.
Bakışlarımızla ödeşirdik
saygı sanırdık utanmaları.
Yüz kızarmalarına yenik düşerdi
yüreklerdeki sevdalar.
Ben örfümü özlüyorum.

Bütün yüzlerin gülmediği
gecikmiş bir ayrılık
gecikmiş bir sabır
yabanıl dağ kuşları yüreğinde
ürkek ve tedirgin.
Yitirmelerinden belli baharlarını.
Kırılmış bir dal ucu arar
konmaya kendi yalnızlığına.
Hani lepiska saçları çocukluğunun
karşılıksız sevgilerden çıkardın yoluma.
Yaşlandığımızı bilmezdik zaman içinde
ölümler çoğalırdı farkında olmadan.
içlerinde sevgi taşıyan
bağışlayan sözler gülümserdi dudaklarda.
Ben senin feri kaçmış mavi gözlerini görmesem de
renksiz bir sevginin ışığı vuruyordu gözüme.
Ölümsüz dokunuşlardı
iki okyanus mavisi gözlere.
Sessizdi eller.
Çocuk hırçınlığında
ve susmayan ağıtlarda
büyüyen bir geleceği taşırdık
sevgimizle suladığımız yüreklerimizde.
Ben çocukluk aşkımı özlüyorum

Ne arabam vardı
ne villam yatım eskiden.
Ayakta kalmaktı yaşamak
ölüme ayak sürüyüp.
Sıkımı askerlerimi öldürecek biri
halkımı düşman belleyecek.
Cezası ölümdü be yapanın.
Hangi devlet niye astınız mı derdi.
Onurumuz vardı be eskiden.
Aslına dönsün be ne varsa
bir rüyadan uyanır gibi.
Varsın hep yoksulluğa yüreğini aralasın yaşam
Komşu gözlerin kem bakışlarında bile
bir mutluluk vardı be
Beyazlar yamalıydı, çatılar çaresiz.
Ne perişanlıklar damlardı yağmurla
Bir anamın şefkati vardı
kardeşlerimin güler yüzü.
Ben gecekondumu,
ben yoksulluğumu özlüyorum.

Ahmet Canbaba