Ben Yazmam , Hissederim Şiiri - Mihrican ...

Bazı kelimeler , insanın kalbine düşmeden önce çok uzaklardan gelir. Bir şarkının içinden ,bir filmin sessiz bir sahnesinden, ya da bir kitapta gözden kaçmış bir satırın kenarından...
Benim kalemim , o uzak yerlerden beslenir.
Ne zaman bir duygu geçse içimden , kelimeler yolunu bulur.
Ama dışarıdan bakanlar, bu yolu çoğu zaman yanlış görür.
" Bu bana yazılmış olmalı", der biri.
"Burada kendimden bir parça var". diye ekler diğeri.
Belki de haklıdırlar, ama tam olarak değil.
Çünkü ben kimseyi anlatmam ; ben sadece hislerin içinden geçerim.
Bazen bir yabancının yüzündeki tanıdık bir acı görürüm, ve o an kalem kendiliğinden akar.
Ama ben o yabancıyı değil , o acının bütünleşmiş gölgesini yazarım.
Yine de insanlar, kelimelerin kendilerine ait olduğunu sanır.
Oysa ben kimseye söz vermem, kimseye hesapta vermem.
Kalemim bir aynadır, kimin önünde durursa , o kendi yansımasını görür orada.
Yazmak , benim için açıklamak değil.
Bir şeyleri kanıtlamak da değil.
Yazmak ,içimde birikenleri sessizce salıvermek gibidir.
Bazen bir yükü bırakmak, bazen de susarak anlatmaktır aslında.
Yine de çoğu insan, kelimelerin ardında gizli bir itiraf arar.
Belki de bu yüzden, yazar hep yanlış anlaşılır.
Oysa yazmak, birine değil, herkese ve hiç kimseye yazmaktır aynı anda.
Bir duyguyu evrenselleştirmektir;
bir göz yaşını, bir kalp sızısını, bir sessizliği...
Ben yazmam hissederim.
Ve her his, bir satıra dönüşür zamanı geldiğinde.
Kimi zaman bir fırtına olur içimde, kimi zaman bir sessizlik.
Ama ne yazarsam yazayım, bilirim ki o satırlar benden çıktıktan sonra bana ait değildir artık.
Okuyan herkes, kendi hikayesini yazar orada.
Belki de bu yüzden yazarlık, en sessiz ama en yüksek sesli varoluş biçimidir.
Çünkü ben aslında gökyüzüne yazarım...
Kelimelerim hep bulutlara karışır.
Gökyüzü benim tek okurumdur.