Ben Yanıyorum Şiiri - İbrahim Coşar

Ateşle çevrili benim dört yanım,
Memleket yanıyor, ben yanıyorum.
Rafları gezerken donuyor kanım,
Fiyatlar yanıyor, ben yanıyorum.

Güneşten kavruldu bütün harmanlar,
Beden ter içinde bitti dermanlar,
Yeşil bir deryaydı bizim ormanlar,
Ağaçlar yanıyor, ben yanıyorum.

Yabancı şirketler kol geziyorlar,
Köylüler bu işte şer seziyorlar,
Önce yakıp sonra kök kesiyorlar,
Zeytinler yanıyor, ben yanıyorum.

İnsanoğlu mala mülke kul oldu,
Eski ahşap evler yanıp kül oldu,
Tarihi korumak pek müşkül oldu,
Geçmişim yanıyor, ben yanıyorum.

Ahırda inekle boğa kalmadı,
Yerini satmadık ağa kalmadı,
Sahillerde bakir doğa kalmadı,
Çayırlar yanıyor, ben yanıyorum.

Tatil için dağı tercih ettiler,
Gülüp eğlendiler sonra yattılar,
Kartal otelinde ölüp gittiler,
Oteller yanıyor, ben yanıyorum.

İnsanlar insana küstü a dostlar!
Coşari’yi bu iş kastı a dostlar!
Madımak'ı ateş bastı a dostlar!
İnsanlar yanıyor, ben yanıyorum.

12.10.2025/Samsun