Suçu Yok Rüzgarların Şiiri - Şahin Çınar

Rüzgârların Suçu Yok
Şahin Çınar

senin şakayık sesin,
baharın uyanan kalbi gibi, zamansız solan,
ama biz, baharları hep
bozkırlarda arardık.

şarkısıydı belki gönencin—
yarım çalınan plak,
kırık bir zamana takılmış eski bir melodi.
bir iğne eksikti hep.
bir nota suskundu.
sanki anılarımızdan düşmüş,
unutulmaya yüz tutmuş bir sırrın gölgesi.

benim ömrüm yalnızca izmaritin ucunda değil,
karanlık bir aynada kırık bir bakışta da yandı.
bir anı gibi açık,
suskun ve keskin,
zamansız düşen bir yaprak gibi
savrulmuş ve yolunu kaybetmiş.

evet,
yağdım o yağmurları
kimsenin ıslanmadığı haziranda.
toprağın terini ben değil—
içimde gezinen eski bir tanrı
unuttuğumuz kadim rüzgârı kokladı belki.

renkleri öptüm sanıyorum,
ama belki de
gözümde çoğalan bir yanılsamaydı hepsi,
aydınlık bir rüyanın kıyısında savrulan.

açtım baharları.
ama açan kimdi?
ben miyim?
yoksa bahar dediğimiz o kısa unutuluş mu,
zamanın ince ipliklerinde kayıp giden?

sonra yandım.
ama yangınlar hep başka yerlerde çıktı.
bende dumanı kaldı sadece,
ve kokusu,
içimi her şeyden önce yakan,
unutuşun külleri arasında.

rüzgârların suçu yok—
bu cümleyi kaç kere söyledim bilmiyorum,
ama yine de
inanmıyor içimdeki çocuk,
kırık bir dünyanın masumluğuna.

birinin suçlu olması gerekirdi,
ve rüzgâr kolay hedefti,
çünkü suçlu aramak,
unutmaktan daha kolaydı.

sen ki artık ulaşılmaz yerdesin,
konum atılmıyor oradan.
bir bakış, bir bakışa değmiyor.
adımlarım yorgun,
çorak ovalar geçilmiyor.
dağlar artık derbentsiz—
ve ben
ömrümü dağıttım seherde
göçmen kuşlara,
geri dönmeyenlere,
isimlerini her seferinde unutanlara.

çünkü bazı vedalar,
bir dilin son harfiyle değil,
sessizliğin ilk sessizliğiyle yazılır.