Istanbul Bakirkoy 7Aralik
Ben ve Kendim
Bir odanın ortasında iki sandalye
birine Ben oturur, ötekine Kendim.
Aramızda sessiz bir masa, üstünde kırık bir fincan,
buharı tükenmiş bir çay, kabına sığmayan bir gölge.
Şimdi saat sensizin ertesi
Yıldız dolmuş gökyüzü ayaydın
Avutulmuş çocuklar çoktan sustu
Bir ben kaldım bir ben kaldım
Tenhasında gecenin avutulmamış ben
Şimdi gözlerime ağlamayı öğrettin ki bu yaşlar
Devamını Oku
Yıldız dolmuş gökyüzü ayaydın
Avutulmuş çocuklar çoktan sustu
Bir ben kaldım bir ben kaldım
Tenhasında gecenin avutulmamış ben
Şimdi gözlerime ağlamayı öğrettin ki bu yaşlar




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta