Bu ilk düşüşüm yerlere,
ve bu ilk ihtiyacım,
ilk çaresizlik...
Boşlukta kalan yaralı eli ilk tutan SEN olsaydın.
Bir çölün en kızgın halinde,
çatlamaya gebe dudaklarıma,
akan bir damla su SEN olsaydın.
En umutsuzca gözlerimi kapadığım gece,
Rüyama giren ilk güzel,
gözlerimi açtığımda bir seher vakti, üstümedoğan, ilk güneş SEN olsaydın.
Yokluğunda,
kaybettiğim en büyük değer SEN,
VE sensizliğe ağlayan tek yürek BEN olsaydım...........
Kayıt Tarihi : 22.1.2002 15:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!