Ben Öldüm.! Şiiri - Sibel İnal

'Günaydın' derken bu sabah,
Güne, güneşe, börtü böceğe...
Özgürce söylerken 'günaydın' ımı...
Bimezdim hiç..!
Ah bilemezdim..!
Akşama bu dünyada olamayacağımı.

'Günaydın' derken,
Arkadaşıma, en yakınıma...
Canıma, cananıma...
'Günaydın' derken,
Bir tanecik sevgili KIZIMA...
Gözlerimin içi gülerken,
Bilemezdim...
Ah..! Hiç ihtimal vermezdim...
Çıkamayacağımı akşama.

Keşke bu gün en güzel yemekleri yeseydim,
Keşke bu gün herkese, onları çok sevdiğimi söyleseydim,
Keşke bu gün hiç ağlamayıp, hep gülebilseydim,
Keşke bu gün KIZIMA, bir ömürlük sevgi verebilseydim.

Artık, gözlerim kamaşarak güneşe bakamayacağım,
Artık, geceden korkarak ışıkları yakamayacağım,
Artık, kanakana su içemeyecek, çiçek koklayamayacak,
Artık, sevdiklerime, Yavruma sarılamayacağım.

Ben öldüm.
Çünkü ben öldüm ve gömüldüm.
Bunlar, ışıklar arasındaki son sözlerim.
Son bakışım,
Son görüşüm,
Son gülüşüm,
Seviniyorum; Anneme kavuşacağım,
Kahroluyorum; KIZIMDAN ayrılacağım.
Canııııımm....
Artık, iki koruyucu meleğin olacak,
Anneannenle beraber, artık seni Oradan koruyacağım.