Ben Küçükken Şiiri - Ali Baydere

Ben küçükken,
Her gidenin geri
Döndüğünü zannederdim
Çünkü; öyle görmüştüm babamdan.

Beni bırakıp her gittiğinde
Beklerdim,
Hep o benden uzaklaşan adımların
Bana yaklaşacağı zamanı,
Üstelik daha kapı kapanmadan yüzüme

Babam dürüst adamadı.
Bekleyişlerime haykırırcasına cevap verirdi
Kapının tokmağına vurarak
Koşa koşa gider, açar sarılırdım.
Mert adamdı benim babam

Aslında kapıda pek sağlam değildi babam gibi
Ama dimdik dururdu ikiside
Yıkılmadan yıllara
İddiası vardı çünkü babamın hayatla.

Ben küçükken
Babamın gençlik fotohraflarına bakardım
Hani annemle birlikte olanlar.
Sonra canım sıkılır
Onlarla ev yapma çabalarım başlardı.

Evet o çabalarım
Şimdi gerçekleşmişti.
Bende bizimkiler gibi
Güzel bir yuva kurmuştum, evlenmiştim.

Birgün yolcu ettim
İş gezisi için,
Başka bir yer küreye.
Sanki küçükken
Babamı yolcu eder gibi.

Küçükken her gidenin
Geri döndüğünü zannederdim ya
Ama dönmedi bu kez O giden ayak izleri kaldı yerde
Birde kendi fotohraflarım
Ev şeklinde masamın üzerinde
Hani o giden ile birlikte.

Her ayın 14'de mektup yazardım babama
Sonra bayramlıklarımı giyer
mezarının başına giderdim.
Ne de özene bezene giydirirdi,
Bayram sabahları beni

Hemen yanı başına
Bir çukur açar
Mektupları oraya koyardım,
sanki okuduğunu düşünürdüm

Bir kasım 14 sabahı
Yitirdim babamı
Bu kez geri gelmemişti
Yenik düşmüştü hasta kalbine
Ya da çok sevdiği insanı özlemişti
Annemi...

Oysa ben doğarken kullandım
İlk yitirme hakkımı
Acısını yaşayamadım ozamanlar,
Mutluluğunu tadamadığım gibi.

Çırılçıplak,gözlerim kapalı
Ve buruş buruş tenimle
Geldiğimde dünya ya
Ağlamamın bir şeyler ifade
Ettiğini kim bilebilirdi.

Segi dolu kuçakta
Hiç bir zaman
Doğal süt içme keyfim
Olmadı benim.
Ağzıma tutuşturulan
Biberonları saymazsak

Sengi dolu bir adamadı
Benim babam.
Olmasaydı yanımda
Ben bende değildim şu anlarda
Keşke bu zamanlarda da yanımda olsa.

Ben küçükken
Her gidenin geri döndüğünü zannederdim
çünkü; öyle görmüştüm babamdan.
Taki sonsuzluğun kapısının varolduğunu
Anlayıncaya kadar.