Ben Kimim. Şiiri - Ozan Vurguni

Her gün biraz daha kendimize yabancılaşarak kendi degerlerimizden hızla uzaklaştığımız kendimize yabancılastığımız bir dönemden geçiyoruz.. Kendinden kendi özünden kopararak birilerinin kullanımına kendi bedenini sadeleştirecek kadar hayata cesaretsizleşen insan yığınları içinde kalınca. Bu sürü kervanından kendilerini uzak tutanların kendilerine sorduğu soru ben kimin.. Kendimize sorma cesaretini yitirmedigimizde kendimize sorabilceğimiz ben kimim sorusu, İcimizdeki çocuğun içsel mahkemesi misali bu soruyu sorabilenlere bu yozlasmıs kişiliksizlestirme değişim sürecinden uzak tutuyor, Ben kimim.. Bir yorgunluğa uyanıyorum çoğu zaman, bugün biraz daha fazlası yaş ilerledikce Bedenim kendime ağırlaşır. Belki bu yüzdendir, adım adım yürürken hayatın finiş çizgisine, bitişe varana kadar yasama dair bildiğim her şeyi söylemem gerekenleri söylemeliyim.. içerimizden, gecenleri öyle içten ve samimice… Yoksa Dünyayı ve kendimizi duyumsayamıyorsak içerimizde, bizim olan şeylerin çürümesine göz yummuş oluruz.. Çürümek dedim de. İnsanın kendine yabancılaşmasını düşünüyorum.. Yaşama ne kadar uzaktan, dıştan bakarsan o kadar da iyi görebilirsin hayatın icindeki yabancılaşmanın getirisini ve götürüsünü.. çürüyüp toprağa, öze karışabilir insan, ama kendi olarak olmalı bu.. Ki bunu hepimiz de seziyoruzdur… belki ondandır, kendimizi adadığımız yaşamı özel kılan şeylerin bizlere yasamı sorgulatması.. Abdulah Oral.