Ben Kadıköy Kedisiyim Şiiri - Mesut Yüksel

Ben Kadıköy kedisiyim,
Bir patimde isyan, bir patimde naz.
Rüzgârla yarışır her adımım, hür,
Deniz kokusunda o büyük balığı düşlerim.

Sevilmeye doğmuşum sanki bu kente,
Bir okşanışla, dünya baştan güzelleşir.
Sürtünürüm dizlere, arsız ve sahici,
Çünkü sevgi, bizim ana dilimizdir.

Bir "pisi" çağrısı duydum mu uzaktan,
Koşarım, çünkü biliyorum, beni sevgi çağırır.
O ilgiyle, sarhoş olurum anında,
Bir avuç merhamet yeter bana, yemin ederim.

Sokaklarda yürürken, bir duruşum var,
Kuru mama? Mecbur kalırsam belki.
Ama ciğer, ah o, başka bir mevsimdir!
Balığın sırrını bilirim denizden.

Kıymanın kokusunu alırım uzaktan,
Ben gurme, bir sokak bilgesiyim.
Çöpe bakmam; gözüm hep dışarıdadır,
Bulurum bu semtte, o eski insanlık izini.

Hayvanseverlerin kucağında uyurum,
Kışın kedi evinde, bir nefeslik sıcaklık.
Lakin bilirim, başka semtlerde,
Kardeşlerim, soğuktan donar, unutmayın.

Bir kap su, bir tutam merhamet,
En büyük devrimdir, en son umut.
Bizler, bu semtin sessiz şiiriyiz,
Her köşe başında, yazılı bir imzayız.

Tombili'nin ruhu, Pati'nin gözüyüz,
İstanbul'un gülümseyen masum yüzüyüz.
Sevin bizi, sahip çıkın bu kente,
Çünkü biz, gecenin sessiz devriyesiyiz.

Tarihin en masum tanıklarıyız,
Bizler, Kadıköy'ün yürek atışlarıyız.