Ben de Yoruldum Artık Şiiri - Hamit Atay

Ben de Yoruldum Artık

Ben de yoruldum artık…
Biriken sözlerin suskunluğundan,
Yarım kalan sevdaların izinden,
Hep güçlü görünmeye çalışmaktan…
Bir tebessümün ardına sakladım içimi,
Kimse bilmesin diye içten içe nasıl eridiğimi.

Yol uzun, yol sessiz…
Her adımda biraz daha eksiliyorum.
Ne uğruna kırıldığımı,
Ne kime kırıldığımı unutuyorum.
Sadece içim sızlıyor usulca,
Adını koyamadığım bir boşlukla…

Ben de yoruldum artık…
Bir gün "güzel olacak" diyerek yaşamaktan,
Ama o günün hep ertelenmesinden…
Çok şey istemedim ki;
Biraz huzur,
Biraz anlaşılmak,
Biraz da sevilmek, koşulsuzca…

Artık kalbimi sessizliğe sarıyorum,
Sözcüklerimi rüzgâra,
Gözyaşımı geceye bırakıyorum.
Ben de insanım,
Ve insan en çok içinden dağılır bazen…
İşte ben oradayım şimdi —
İçimin dağılmış yerindeyim.

Ama bil…
Bu yorgunluğun içinde bile bir kıvılcım var hâlâ.
Çünkü her karanlık, sabahı özler.
Ben de özlüyorum…
Bir gün olur da güneş içime doğar diye,
Sabretmeyi öğreniyorum…
Yorulsam da,
Gitmeyi hiç öğrenemiyorum…

Şiir Hamit Atay