Ben de İnsanım Şiiri - Hamiye Gül

Sadece bir bakış bekledim yıllarca,
Anlıyorum seni dercesine.
Olmadı tutunamadım duvarlarına,
Sözleri ayıklayıp teker teker
Toprağa gömer gibi gömdüm her defasında
Empatiden yoksun o gönlüne,
Hissetmeyeceğini bile bile.
Her keresinde sessizce haykırdım
İnsaf,insaf,insafın yok mu?!
Bende insanım diye.!
Çocukluğumda her şeyi güzel sanırdım.
O vakitler pembe hayallere dalıp
Rüyalarda yaşardım.
Sevgiydi lisanım,bilmezdim başka dili,
İnsanlığın dili sayardım.
Çığlıklarım saçarken üstüme derin sancıları,
Anladım ki insanların yüreği kirli,
İçlerinden canavarlar çıkarmış.
Hep sevdiklerim vurup dağıttı;
Önce onlar yıkıp devirdi çocuk yüreğimi.
Seviyorum lakırdısıyla uyutuldum;
Yalanın mumu yatsıya derler,
Sevgileri zaman diliminde
Geceyle gündüzün arası kadarmış.
Hissedeni elekten geçirip kıyarlarmış.
Büyürken ellerimi tutanlar yok oldu bir bir,
Çıkarların adı nemne çeşit bilmem ne kadarmış.
Paraya bağladılar sevda söylemlerini,
Sahi sevda dediğin puldan ibaret miydi?
Ama ben çırpınan kan pıhtısı yürektim,
Yüreğim gariban sebil oldu.
Orta yaş her şeyi anladığım yaşımdı;
Sustum susacağımın boyunun ölçüsünde,
En çok sana adandım diyene kırılıp darıldım.
Yitirdim çocukluk ve yetişlinliğimden kalanı,
Kala kala,duygusuz bir karanlıkta kaldım.
Lakin durdurmadım içimde dolaşan sesi.
Yastıklara yaş dökerdim sabaha değin,
Salya,tükürüklerimi içime boğardım.
İsmim dudaklarına düşmesin sakın
Düştüğüm yerlerden mecalsiz kalktım.
Yüreğimin içi dışı cız cız yanarken
Ona nasıl kıydın,kıyımdan geçirdin diye bağırdım.
Ekmek istemez su istemez
Pul istemez ki ne istedin bilmem,
Söylesene neydi tahammül edemediğin?
Beni de duy derken sana her atımıyla,
Kalbim duracak,ölecek gibiydi çarpışıyla.
Cevap ver susma!Duymaktasın nidalarımı,
Katlime ferman buyurmak bana reva mıydı?
Erim erim erirken kan oturur gönlüme,
Ellerinde ölüp giden gencecik bir kadın vardı.
Ömrü papatyanın koparılan yaprakları kadardı.
Kaybettin goncanı kibrinin dağlarının zirvelerinde,
Benim sevgi dolu yüreğim düştüğü yerde kazandı.