Umut sokağını arıyorum
Umutsuz adımlarla
Ellerimde dikenlerin izleri,
Sırtımı çevirmişim yitik anılara...
Varoşların o keskin duman kokusu,
Pencerelerden duyulan yoksulluğun sesleri
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
zevkle okudumm..yüreğinize sağlık..
sevgiler..
Bizler şiire sevdalılar, büyümekten korkan küçücük çocuklarız.
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta