Ben Çoktan Sevdim Seni

Sen diyorsun ya,
“Ölünce sevemezsem seni…”
Ben de diyorum ki:
Ya ben çoktan sevdiysem seni,
Ama sen hiç duymadıysan?

Bazı sevgiler vardır ya,
Çığlık çığlığa olmaz…
Kırmadan sevilir.
Görünmeden sarılır.
Ben seni öyle sevdim.
Sen beni hep sessiz sandın.
Hep uzak.
Hep yarım.
Ama ben seni susarken bile seviyordum.
Sen konuş diye değil…
Ben kalbim yettiği için seviyordum.

O sabah yazmadığım mesajın içinde
Ne çok “seni özledim” vardı, bir bilsen.
O geri dönmediğim aramada
Ne çok "beni anla" vardı, duysan…
Ama sen sustuklarımı duyacak kadar yakın değildin.
Ya da...
Kendi hayal kırıklığınla suskunluğumu karıştırdın.

Ben çoktan sevdim seni.
Ama belki zamanla, belki korkuyla,
belki kendi kalbimin acemiliğiyle
Bunu sana gösteremedim.
Ve şimdi sen diyorsun ki:
“Ya sevemezsem seni…”
Ben de diyorum ki:
Ben çoktan sevdim, ama sen gidince fark ettiysen?

Sensizliğin gürültüsü,
Senin varlığının kıymetini bağırarak öğretti bana.
Ve şimdi oturup sana yazıyorum.
Belki geç,
Belki eksik,
Ama ilk kez tamamlanmış bir kalple.
Ben senden önce de yaşadım.
Ama seninle ilk defa nefes aldım.
Seninle her şey renklendi.
Kendimle bile ilk defa barıştım.
Ama söyleyemedim.
Belki de,
Seni kaybetmekten korktuğum kadar,
Seni hak etmekten de korktum.

Şimdi bir dua gibi taşıyorum adını içimde.
Bir sabah uyanırsan ve içinden bir ses "geri dön" derse,
Bil ki o ses benim.
Ben çoktan sevdim seni.
Ama sen hep geç kalacağımı sandın.