Ben Bu Sessizliği Biliyorum

Ben bu sessizliği biliyorum.
Gece herkes uyuduktan sonra, en çok orada konuşuyor içim.
En çok orada bağırıyor,
Duyulmayan çığlıklar gibi.
Sanki kendi içime gömülü bir oda var,
Ne ışık giriyor oraya…
Ne bir ses çıkıyor dışarıya.

“Güçlü ol” dediler…
Dediler de, kimse tarif etmedi o gücün bedelini.
Sabah uyanır uyanmaz hayata yetişmeye çalışırken,
Çay demlenirken dökülen sabrımı gördüler mi?
Sustum.
Kırıldım.
Kendi kendime, binlerce kez yıkıldım.
Ama hep dışarıdan bakınca “iyi görünüyordum”.
Çünkü öğrendim...
Kadının gülümsemesi, en çok acıyı örter.

Ama ben bir gülüşten ibaret değilim!
Ne kadar kibar olursam, o kadar görmezden gelindim.
Ne kadar sessiz olursam, o kadar yok sayıldım.
Ben sadece dinledim…
Herkesi, her şeyi…
Kendi sesime sağır kaldım.

Korktum…
Korktum çünkü içimde büyüyen o sesi tanımıyordum.
Bir kadın, kendi sesini unutabilir mi?
Unutur.
Eğer hep başkalarının cümlelerini ezberliyorsa…
Unutur.

Ama bir yerde değişiyor her şey.
Bir sabah uyanıyorsun ve fark ediyorsun:
Hiç kimse seni kurtarmayacak.
Hiç kimse senin hikâyeni, sen anlatmadan duymayacak.
İşte o gün…
Kendi ellerinle söküyorsun sustuğun dikişleri.
Ve ilk kez, senin cümlelerin dökülüyor dudaklarından.
Titreyerek… ama gerçek.
Kırılarak… ama sen.

Ben artık kimsenin kalıplarına sığmıyorum.
Ben artık “sessiz kadın” değilim.
Ben bu sesi taşıyorum,
İnce ince yıpratılmış bir sabrın içinden gelen sesi.
Ben, hem çocukluğumu, hem gençliğimi,
Hem de “bu kadarı da fazla” denilen ne varsa,
Yanımda taşıyorum.
Çünkü hepsi ben!

Ben bu sessizliği biliyorum.
Ama artık sustuğum yerden değil,
Konuştuğum yerden var oluyorum.
Ve eğer bir gün…
Yine susmam gerekirse,
Bil ki o artık bir teslimiyet değil…
Bir seçimdir.