Ben Bu Şehri Annem Olmadan Sevemem

Ben bu şehri gökyüzü olmadan da severim
Burda güvercinler ölürken de güzel
Çatılarında ağlarım damla yağmur yağmasın
Çatırdarken güzel burda çatılar
Vazgeçmesin de uçurtmalar
Ben bu şehrin göğüne daha fırtınalı bir yüz çizerim

Ben bu şehri ışıkları olmadan da severim
Burda hikayeler kayıpken de güzel
Ve karanlık bahanesi değil mi ellerin
Aşık dokunduğu kadar aşık
Çirkin aydınlıkta daha çirkin
Ve daha iyimser karanlıkta aynalar
Burda da
Dahası kitaplarımı bile yakarım kelebekleri için
Köprüleri zifiridir
Işıklı meydanları hep ayrılmak için
Evleri karanlıksa
Sokakları ışıldar şehrin
Her gece bir infazımı yakarım bu şehrin evsizleri için

Ben bu şehri sen olmadan da severim
Burda sensizlik sen varken de sensizlik
Bana gitmediğim bir şey söyle
Sensizlik ve ben
Sen yanımızdayken de sensizdik
Sokakları bitirimdir
Ne ki kötürüm kaldırımları
Adımları yitik
Bütün yüksek duvarlarına da tırmandım gizlerinin
Yollarını kısaltmak için
Kestirmeleri mahşer kalabalık
Daha kavuşmamış ne aceleci ayrılıkları var şehrin
Çıplak ihtilallerini dikizledim geceleyin
Aşklaşması çarpık, silüeti silik
İstinatlarından yüksek sarsıntıları var
Kimi hikayecilerinin ve
Sağır eden suskunluğuna
Bütün şairlerini ezberledim
Ben
Diktiğim heykellerine bile bir şiir olsun susmadım senin
Dili olsa da sussa beton duvarları şu yaldızlı şehrin