Ben Bir Umut Ağacıydım Eskiden

BEN BİR UMUT AĞACIYDIM ESKİDEN

Ben bir umut ağacıydım eskiden
İnce narin olsa da gövdem
Çelik gibi kuvvetli
Duruşum heybetliydi.

Ben bir umut ağacıydım eskiden
Yemyeşil dallarım
Rengarenk çiçeklerim vardı
Türlü türlü kokularım.

Ben bir umut ağacıydım eskiden
Ne rüzgar, ne yağmur ne de kar
Ne şimşeğin ne de güneşin
Ateşi yakmazdı beni.

Ben bir umut ağcıydım eskiden
Her derde deva
Her kuşa yuva
Her gönüle sefa sunardım.

Ben bir umut ağacıydım eskiden
Yılların geçişine aldırmayan
Mevsimleri saymayan
Toprağından kopmayan.

Ben bir umut ağacıydım eskiden
Ama gerçekten eskiden
Hiçbir şey kalmadı şimdi
O şahane bedenden.

Ben bir umut ağacıydım eskiden
Tek tek kırıldı dallarım
Yolundu kabuklarım
Bir hoyratın elinden.

Ben bir umut ağacıydım eskiden
Önce suyum tükendi
Güneşim gölgelendi
Bedenim darbelendi.

Ben bir umut ağacıydım eskiden
Açmıyor çiçeklerim
Konmuyor serçelerim
Olmuyor meyvelerim.

Ben bir umut ağacıydım eskiden
Tükenmiş yüreğimi
Çürümüş bedenimi
O derin köklerimi
Sökün artık yerinden.

Ben bir umut ağacıydım eskiden
Günün birinde bir masal
Şöyle başlar mı acaba?
“Bir umut ağacı varmış eskiden.”