Ben, Bana Dönüyorum...

Kaç sene oldu seni ilk gördüğüm,
Ne vardı üzerinde hatırlamıyorum bile şimdi,
Ama o bakışın gözlerimin içine,
Hala gözlerimde, silemediğim bir türlü.
Halbuki kan kaybından yitirdim umutlarımı,
Kapanmayan yaram kabuk tutmadı,
Sevdayı toprağa verdiğimi düşündüğümden,
Birkaç şiir okurum her gece,
Sevdamın ruhuna.
Garip, seni değil ama kendimi hatırlıyorum o gün,
Siyah gömleğim vardı üzerimde,
Çok sevdiğimden atmaya kıyamadım, dolabımda hala,
Bir de şimdilerde kilo aldığımdan olmayan lacivert pantolonum.
Bir Zerdüşt’ün fısıltıları doluyordu sanki kulağıma,
Sabahı olmayan gecelerde,
Gözlerim kördü, biliyorum, biliyordum.
Düşünüyorum da şöyle bir,
Sanırım en önemli günlerden biri olduğunu düşünmüşüm,
O yüzden unutamıyorum kendimi,
Sana bakarken ki şaşkınlığımı aynada görmüşüm gibi.
Aynalar gitmiyor gözümün önünden,
Ufacık bir sandığa kaptanlık yaptığımı görüyorum,
Boğazın soğuğunda nasıl üşüdüğümü sonra.
Yoğun bakıma girdiğim o günü de görüyorum aynada,
Aynaları sevmiyorum,
Aynaların ardı sır kaplı sözünü bir de.
Benim, sırlarım yansıyor gözüme,
Her aynaya bakışımda,
Sevebildiğim zamanlarım,
Bazen beni rahatsız eden aptallıklarım,
Kimselere diyemediğim can kesiklerim.
Sanki bu şiir de sana hitap ediyor, değil mi?
Değil…
Bu gece, son kez duman kapladı penceremi,
Bu gecenin sabahı var bana,
Yalnız bana yağmurlu bir Haziran gecesinden,
Yalnız bana güneş dolu gökyüzü bu Kasım sabahında,
Yıllar sonra…
O yüzden son kez, aynanın karşısında,
Kendime anlatıyorum aslında.
Aynayı kaldırıp oradan, duvara konuşmam tekrar,
Aynı kalbi kapatmam karanlığa bir daha.
Bu gece ben, bana dönüyorum sislerin içinden ilk vapurla,
Bu misafirlik de çok uzamıştı aslında…